حاشیه‌های جشنواره فارابی

طبق معمول در این برنامه‌ها از تعدادی استاد پیشکسوت و صاحب نام و کهنسال تقدیر می‌شود. در بین این گروه از افراد، چند نفر به دلیل بیماری و کهولت سن نتوانستند در برنامه شرکت کنند.

در میان برگزیدگان کهنسالی که به‌رغم ناخوش احوالی، در نهایت مرارت به سالن آمده بودند، دکتر علی شریعتمداری استاد علوم تربیتی بیش از بقیه جلب توجه می‌کرد. هرچند آقایان دکتر مهدی محقق و دکتر احمد سمیعی گیلانی هم با بیش از 85 سال سن، صرفا به دلیل اهمیتی که برای کار خود و نیز توجه به علوم انسانی و احترام به چنین برنامه‌ای قایل بودند به دشواری در سالن حاضر شده و در سراسر برنامه که سه ساعت و نیم به طول انجامید با حوصله در صندلی خود نشستند.

اما آنان که نیامدند ولی حاشیه‌های شیرین برنامه بودند:

ای ایچی ایموتو  از ژاپن به خاطر اثر آسوکا و پارس برگزیده شد بود. وی در نامه‌ای طولانی ضمن سپاس‌گزاری فراوان از انتخابش، به عشقی که به ایران و فرهنگ و تمدن آن داشته و دارد اشاره و خاطرنشان کرد، تا روز حرکت، ویزای او توسط ایران صادر نگردید! و بنا شد در فرودگاه تهران به او ویزا داده شود، با این حال و به رغم رنج بردن از بیماری سرطان و فلج ناشی از سکته قلبی، بلیط تهیه کرده بود تا روز همایش در تهران باشد، اما آنفولانزای نابهنگام و شدید، او را به‌گونه‌ای زمین‌گر کرده بود که حتی از آمدن تا فرودگاه هم عاجز شده بود. پیام طولانی و سرشار از محبت و علاقه‌ی وی به ایران و اندوه و افسوسش از نرسیدن به جشنواره، همه‌ی حاضران در سالن را تحت تأثیر قرار داد.

وصیتنامه پیتر اوری، برگزیده سال گذشته این جشنواره، که در آبان‌ماه امسال درگذشته بود، نکته‌ی زیبای دیگری در این برنامه به‌شمار می‌رفت. وی مترجم برجسته حافظ، خیام و عطار به زبان انگلیسی و ایران‌پژوه کهنسالی بود که در آخرین وصیت خود درخواست کرده بود، هدایای جشنواره فارابی با او در تابوتش مدفون گردد تا یادگاری از ایران همراه خود داشته باشد.

حسن حبیبی برگزیده‌ی دیگری بود که از بیمارستان با ارسال پیامی کوتاه، نیامدنش را جبران کرده بود.

و آنان که نیامدند و حاشیه‌های تلخ را آفریدند:

آیت‌الله مهدوی کنی که در هر همایش سیاسی می‌توان او را دید از جمله برگزیدگان در حوزه علوم اسلامی بود که نه رنج آمدن تا سالن را به خود داد و نه عذر خواستن از اینکه نیامد!

آیت‌الله مکارم شیرازی نیز برگزیده دیگری بود که فرزند جوانش هدیه او را دریافت کرد. وی نیز چون همتای نخستین عمل کرد.

آیت‌الله عمید زنجانی نیز برگزیده دیگری بود که بنا به اعلام مجری به دلیل کسالت به این نشست نیامده بود.

علاوه بر این سه‌تن، گفتنی است که در نخستین جشنواره نیز چند تن از علمای قم برگزیده شدند که آیت الله عبدالله جوادی آملی و آیت الله محمد تقی مصباح یزدی از جمله افرادی بودند که سال گذشته نیز به جشنواره نیامدند.

حال پرسش این است که آیا این افراد حضور در یک نشست بزرگ علمی در حوزه علوم انسانی و اسلامی را دون شأن خود می‌دانند و یا اینکه اساسا ارتقای علمی کشور در این عرصه برای آنها اهمیتی ندارد؟ بدون شک همه‌ی حاضران و آگاهان، برگزاری یک جشنواره اختصاصی در حوزه علوم انسانی را با هدف ارج‌گذاری به پژوهش‌های انجام شده در این عرصه، موجب ارتقای جایگاه علوم انسانی می‌دانند و نمی‌توان این واقعیت را کتمان کرد که حضور بزرگان در چنین محفلی بر اعتبار آن افزوده و موجب رونق دوچندان علوم انسانی می‌شود.

و پرسش آخر اینکه: اگر عالمان دینی چنین بی‌توجه از کنار این رخداد می‌گذرند اصرار بر دعوت آنان به این محفل چیست؟